تبیین گفتمان‌ اسلامی نوین در روابط بین‌الملل با تأکید بر مفهوم همگرایی

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

دانشکده علوم اقتصادی و سیاسی، دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

اتخاذ راهبرد گفتمانی و ساختارگشایی در ساحت گفتمان اسلامی نوین، گزینه­ ی جایگزین اقدامات عجولانه ­ی انقلابی و تثبیت محافظه ­کارانه تلقی می ­شود؛ راهبردی که با برون رفت از انفعال و اهتمام به عمل‌گرایی نظری، درمورد رفع انحصار از ظرفیت­ های مکتوم اسلامی تأمل کرده و مبانی هستی ­شناسی و معرفت ­شناسی دینی را در تعامل مفهومی با تحولات بیرونی تعریف می ­کند. تولید مفاهیم و منظومه­ ی معنایی در گفتمان اسلامی نوین، متأثر از مقتضیات و وضعیت ­های زمانی و مکانی است. بنابراین تبیین اندیشه ­ی همگرایی با تقلیل ستیزه ­گری و پذیرش کثرت­ گرایی، به مباحثه ­ی گفتمان اسلامی نوین با پادگفتمان ­های درونی و فراگفتمان ­های بیرونی تأکید می ­کند. همگرایی به­سان مباحثه ­ی بینامتنی گفتمان اسلامی نوین با سایر گفتمان ­ها در جغرافیای مشترک انسانی، به باهم ­بودگی زیست مسلمانی با امنیت انسانی پایدار و تزلزل ذهنیت استعلایی و سرانجام تأمل بر نتیجه ­گرایی می ­انجامد و مقوم هنجارهای سبک حیات دینی است. انتظام ­بخشی مفاهیم توأم با پذیرش تعارضات با تولید منظومه ­های معنایی درون گفتمان اسلامی نوین صورت می­ پذیرد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Explaining the New Islamic Discourse of International Relations with Emphasis on the Concept of Convergence

نویسندگان [English]

  • Hossein Pourahmadi
  • Pouya Pirouzi
Shahid Beheshti University
چکیده [English]

Strategy and structure-solving discourse in the realm of modern Islamic discourse is an alternative for revolutionary and conservative consolidation. It is an approach that removes the monopoly of the Islamic hidden capacities by moving towards pragmatic strategies and defines the religious epistemology and ontology by the conceptual interaction with external developments. Production of concepts and meaning system in modern Islamic discourse is influenced by the requirements and the situations of time and place. So, explanation of the idea of convergence in modern discourse is based on reason and it is considered historical. The idea of convergence by reducing militancy and embrace pluralism in modern Islamic discourse in discussion with pod discourse internal and external Meta-discourse are emphasized. Convergence as a modern Islamic discourse inter textual discussion with other discourses in common human geography Biological Muslim community with sustainable security and transcendental reflection with instability mentality leads to a result-oriented model and is constitutive of the religious life style.  

کلیدواژه‌ها [English]

  • Modern Islamic discourse
  • convergence
  • pluralism

مراجع

  1. الف) منابع فارسی
  2. بازرگان، مهدی. (1371). آخرت و خدا، هدف بعثت انبیا، نشریه کیان، تهران، شماره 28، صص 61-46.
  3. تاجیک، محمدرضا. (1378). گفتمان و تحلیل گفتمانی، تهران: فرهنگ گفتمان.
  4. تاجیک، محمدرضا. (1382). جغرافیای مشترک متن‌ها، پرتال جامع علوم انسانی.
  5. تاجیک، محمدرضا. (1394). درس‌گفتار تحول مفاهیم روابط بین‌الملل، دانشگاه شهید بهشتی.
  6. تاجیک، محمدرضا. (1383). گفتمان، پاد گفتمان و سیاست، تهران: موسسه تحقیقات و توسعه علوم انسانی.
  7. جوادی آملی، عبدالله. (1388). فلسفه و اهداف حکومت اسلامی، قم: نشر اسراء.
  8. حقیقت، سید صادق. (1376). مسئولیت‌های فراملی در سیاست خارجی دولت اسلامی، تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک.
  9. حقیقت، سید صادق؛ جدی، حسین. (1392). تشیع، بنیادگرایی اسلامی و اسلام سیاسی، فصلنامه اسلام سیاسی، سال یکم، شماره یکم.
  10. حقیقت، سید صادق. (1383). تحلیل گفتمانی انقلاب اسلامی، تهران، کنفرانس بین‌المللی انقلاب اسلامی.
  11. روسو، ژان ژاک. (1379). قرارداد اجتماعی با متن و زمینه متن، ترجمه مرتضی کلانتریان، تهران: نشر آگه.
  12. سروش، عبدالکریم. (1376). مدارا و مدیریت، تهران: نشر صراط.
  13. سروش، عبدالکریم. (1378). ذاتی و عرضی در دین، تهران: نشر صراط.
  14. صدر، امام موسی. (1376). اسلام و کرامت انسان، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
  15. فوکو، میشل. (1378). نظم گفتار، ترجمه باقر پرهام، تهران: نشر آگه.
  16. فیرحی، داوود. (1389). مشارکت سیاسی در جامعه مدنی و دولت اسلامی، دانشگاه اسلامی، شماره پنجم، 77.
  17. کدیور، محسن. (1376). نظریه‌های دولت در فقه شیعه، تهران: نشر نی.
  18. مجتهد شبستری، محمد. (1375). هرمنوتیک، کتاب و سنت، تهران: نشر طرح نو.
  19. مصباح یزدی، محمدتقی. (1379). تبیین مفهوم مدیریت اسلامی، قم: موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره)، 21-19.
  20. معین علمداری، جهانگیر. (1385). روش‌شناسی نظریه‌های جدید در علم سیاست با اثبات‌گرایی و فرا اثبات‌گرایی، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
  21. نائینی، میرزا محمدحسین. (بی‌تا). تنزیه‌المله و تنبیه‌الامه، با شرح سید محمود طالقانی، تهران: نظر.
  22. نصر، سید حسین. (1382). صدرالمتالهین شیرازی و حکمت متعالیه، تهران: انتشارات سهروردی.
  23. نش، کیت. (1380). جامعه‌شناسی سیاسی معاصر، ترجمه محمدتقی دلفروز، تهران: نشر کویر.
  24. ب) منابع انگلیسی
  25. Barrett, Michle. (1991). Ideology, Politics, Hegemony, From Gramsci To Laclau And Mouffe, Michigan, Quarterly.
  26. Focault, Michel. (1979). Discipline and Punish, Paris, Gallimard.
  27. Laclau, E.; Mouffe, C. (1985). Hegemony and Socialist Strategy: Towards Radical Democratic Politics, London, Routledge.
  28. Mouffe, Chantal. (2007). Democracy As Agonistic Pluralism, Rewriting Democracy, London, Ashgate Publishing Company.

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار