تربیت سیاسی: اهداف، سازوکارها و بایسته های روشی آن

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

دانشگاه شیراز

چکیده

در دنیای امروز، تربیت سیاسی و مدنی بخشی از فرآیند توسعه­ ی سیاسی و مهم­ترین سازوکار برای شهروندسازی به شمار می­ آید که در جهت برقراری حاکمیت و وحدت ملی، نقشی اساسی ایفا می­ کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی چیستی تربیت سیاسی، اهداف و در نهایت یافتن سازوکار و روش تربیت سیاسی مناسب در ایران است. مقاله­ ی پیشِ رو، درصدد پاسخ به این دو پرسش اصلی است: 1. تربیت سیاسی چیست؟ و 2. اهداف، سازوکارها و بایسته­­ های روشی تربیت سیاسی در ایران چگونه است؟ پارادایم پژوهش حاضر کیفی است. بدین‌جهت برای پاسخ به سؤال اول در چارچوب رویکردی پدیدارشناسانه با بررسی دیدگاه­ های مختلف، مفهومی کلی از تربیت سیاسی ارائه گردیده و سپس در پاسخ به پرسش دوم، از روش تحلیل منطقی فرارونده یا تحلیل استعلایی (transcendental) استفاده شده است. یافته ­های پژوهش، بیانگر این است که تربیت سیاسی پروسه ­ای است که از طریق آن مشروعیت حاکمیت، قانون­ مداری، گفتمان، بهبود زندگی و شکوفایی انسان تحقّق می­ یابد. این امر مستلزم ایجاد دموکراسی، بستر گفتمانی و حوزه­ ی عمومی است که با فراهم ساختن شرایط فردی (1. آشنایی با روش استدلال یا منطق؛ 2. آشنایی با سواد حقوقی یا قانون اساسی و حقوق شهروندی) و شرایط اجتماعی (1. آزادی بیان و عقیده؛ 2. مکانی برای تبادل نظر) در سایه­ ی تعلیم و تربیت، محقق می ­شود. 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Political Education: Objectives, Mechanisms and Method Requirements

نویسندگان [English]

  • Roghayeh Barzegar
  • Mohammadhasan Karimi
  • Khalil-allah Sardarnia
  • Mohammad Mazidi
Shiraz University
چکیده [English]

In today's world, political and civic education is a part of the process of political development and the most important mechanism for citizenship, which plays a key role in establishing national sovereignty and unity. The purpose of this study is to investigate the essence of political education, goals, and ultimately to find the mechanism and method of appropriate political education in Iran. The following paper seeks to answer these two main questions: 1. What is Political Education? 2. What are the goals, mechanisms and requirements for the method of political education in Iran? The paradigm of this research is qualitative. So in order to answer the first question in the framework of a phenomenological approach, by reviewing different perspectives, a general concept of political education is presented and then, in response to the second question, the method of analytic logic or transcendental analysis has been used. Findings of the research indicate that political education is a process by which the legitimacy of sovereignty, lawmaking, discourse, the improvement of life and human flourishing will be done. This requires the creation of democracy, the discourse and the public sphere, by providing individual conditions (1. familiarity with the method of reasoning or logic; 2. familiarity with legal literacy or constitution and citizenship rights) and social conditions (1. freedom of expression and belief; 2. A place to exchange views) in the shadow of education.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Political Education
  • Public Sphere
  • Democracy
  • Objectives and Requirements in the Method of Political Education
  • Iran

مراجع

  1. الف) منابع فارسی
  2. ارسطو. (1370). اصول حکومت آتن، ترجمه محمدابراهیم باستانی پاریزی، چاپ سوم، تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی.
  3. ارسطو. (1381). سیاست، ترجمه حمید عنایت، چاپ پنجم، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
  4. اسمیت، فیلیپ جی. (‎1370). فلسفه آموزش و پرورش، ترجمه سعید بهشتی، تهران: شرکت به‌نشر (انتشارات آستان قدس رضوی).
  5. الماسی، مصطفی؛ بادامی، محمدمهدی؛ جهانگیری، جواد. (1396). آزادی ریشه انسانیت مبنایی بر حقوق بشر (در نگاه ژان ژاک روسو)، ماهنامه پژوهش ملل، دوره دوم، شماره 24، 157-168
  6. اعوانی، شهین. (1383). نظر کانت درباره کرامت انسانی و حقوق ذاتی بشر، در مجموعه مقالات سمینار کانت: مطالعه انتقادی در فلسفه کانت، ویراسته‌ی ضیا موحد، چاپ اول، تهران: موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران.
  7. باقری، خسرو؛ توسلی، طیبه؛ سجادیه، نرگس. (1389). رویکردها و روش‌های پژوهش در فلسفه تعلیم و تربیت، چاپ اول، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
  8. پلامناتز، جان. (1371). شرح و نقدی بر فلسفه‌ی اجتماعی و سیاسی هگل، ترجمه‌ی حسین بشیریه، تهران: نشر نی.
  9. پوپر، کارل. (1383). زندگی سراسر حل مسئله است، ترجمه شهریار خواجیان، چاپ دوم، تهران: نشر مرکز.
  10. پیوزی، مایکل. (1379). یورگن هابرماس، ترجمه احمد تدین، چاپ اول، تهران: انتشارات هرمس.
  11. رانالد، مارگارت لوفتوس. (1373). ژان ژاک روسو: شرح آثار و افکار برگزیده روسو، ترجمه محمد بقایی ماکان، تهران: نشر اقبال.
  12. رشیدیان، عبدالکریم. (1383). کانت اخلاق سیاسی یا سیاست اخلاقی، در مجموعه مقالات سمینار کانت: مطالعه انتقادی در فلسفه کانت، ویراسته ضیا موحد، چاپ اول، تهران: موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران.
  13. سبزه‌ای، محمدتقی. (1386). بررسی مقایسه‌ای دیدگاه هگل، مارکس و گرامشی درباره‌ی دولت و جامعه مدنی، پژوهش علوم سیاسی، 4، 75-103.
  14. شریعتمداری، علی. (1393). اصول تعلیم و تربیت، چاپ بیست و چهارم، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
  15. فاستر، مایکل ب. (1377). خداوندان اندیشه سیاسى، ترجمه جواد شیخ الاسلامى، تهران: علمى و فرهنگى.
  16. فروغی، محمدعلی. (1383). سیر حکت در اروپا، تهران: انتشارات هرمس.
  17. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.
  18. کولتی، لوچو. (1378). روسو و نقد جامعه مدنی، ترجمه حسن شمس‌آوری، چاپ اول، تهران: نشر مرکز.
  19. کوی، لوتان. (1375). آموزش و پرورش تطبیقی، ترجمه محمد یمنی دوزی سرخابی، چاپ اول، تهران: انتشارات سمت.
  20. گردر، یوستین. (1379). دنیای سوفی، ترجمه حسن کامشاد، چاپ چهارم، تهران: انتشارات نیلوفر.
  21. لنکستر، لین. (1383). خداوندان اندیشه سیاسی، ترجمه علی رامین، جلد سوم، چاپ سوم، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
  22. مگی، برایان. (1387). سرگذشت فلسفه، ترجمه حسن کامشاد، چاپ دوم، تهران: نشر نی.
  23. منشور حقوق شهروندی (1395).
  24. میرسپاسی، علی. (1394). اخلاق در حوزه عمومی: تاملاتی در باب ارزش‌ها و نهادهای دموکراتیک، چاپ دوم، تهران: نشر ثالث.
  25. نقیب زاده، میر عبدالحسین. (1388 الف). نگاهی به فلسفه آموزش پرورش، چاپ بیست و چهارم، تهران: انتشارات طهوری.
  26. نقیب زاده، میر عبدالحسین. (1388 ب). درآمدی به فلسفه، چاپ یازدهم، تهران: انتشارات طهوری.
  27. نوذری، حسینعلی. (بهار 1393). بازخوانی هابرماس (درآمدی بر آراء، اندیشه‌ها و نظریه‌های یورگن هابرماس)، چاپ چهارم، تهران: نشر چشمه.
  28. وُگان، جفری. (1395). بهیموت لویاتان را آموزش می‌دهد: تربیت سیاسی در اندیشه هابز، ترجمه حسین بشیریه، چاپ اول، تهران: نشر نی.
  29. وینسنت، اندرو. (1371). نظریه‌های دولت، ترجمه حسین بشیریه، تهران: نشرنی.
  30. ب) منابع انگلیسی
  31. Bedolla, G. L. (2010). 21st Century Competencies and Civic Participation, Washington, DC: National. Academy of Sciences, Center for Education. Report available on: http://www7.nationalacademies.org/dbasse/Research_on_21st_Century_Competencies_Papers_and_Presentations.html
  32. Beygi, E. (2013). Public sphere in Muslim societies; its reflection on social, political thought and law case study: Iran and Turkey.
  33. Banda, Fackson. (2009). Civic Education for Media Professionals: A Training Manual, UNESCO Series on Journalism Education, France: UNESCO.
  34. BØrhaug, K. (2008). Educating voters: Political education in Norwegian upper-secondary schools, J. Curriculum Stud, 40(5): 579-600.
  35. Center for Civic Education (CCE). (2006). Res Publica: an International Framework for Education in Democracy. Calabasas, CA: CCE.
  36. Dag, Nilgun; Akif, Sozer, Mehmet; Sel, Burcu. (2015). Political education in school, Educational Research and Reviews, Vol. 10(14), pp. 1881-1887
  37. Fay, Brian. (1996). Contemporary Philosophy of Social Science: A Multicultural Approach, U.K: Blackwell Oxford
  38. Hegel, G. W .F. (1967). Philosophy of Right, Oxford University Press.
  39. Hobbes. Thomas. (1984). Leviathan, edited: C. B. Macpherson: Penguin books.
  40. Horowitz, E. (n.d). Bringing Public Sphere Pedagogy into your Course: A Beginner’s Guide
  41. Ingram, David; Bar-Tura, Asaf. (2014). The public Sphere as Site of Emancipation and Enlightenment: A Discourse Theoretic Critique of Digital Communication, Chicago: Loyola University, Faculty Publication.
  42. Kanz, Heinrich. (1993). Immanuel Kant, PROSPECTS: the quarterly review of comparative education, Paris: International Bureau of Education, Vol. XXXIII, no. 3/4, p. 789-806.
  43. Livingstone, Sonia; Lunt, Peter. (eds.). (1994). Talk on television audience participation and public debate, London: Routledge, UK, 1994, pp. 9-35.
  44. O’Brien, R. (1999). Civil Society, the Public Sphere and the Internet.
  45. Pacho, Titus O. (2014). Necessity of Political Education, International Journal of Innovative Research & Studies, 3(11), 10-17.
  46. Passerin d'Entreves, Maurizio. (2018). Hannah Arendt, The Stanford Encyclopedia of Philosophy online.
  47. Pausch, Markus. (2012). What is political participation good for? Theoretical debate and empirical data from Austria, Resistance Studies Magazine, No 1 From rsmag.org
  48. Quraishi, Uzma; Rahman, Farah. (2009). Political Education For democracy In Schools, Gomal University Journal of Research, 25(1), 25-36.
  49. Rosenfeld, M.; Arato, A. (Eds). (1998). Habermas on law and Democracy: Critical Exchanges, University of Columbia press, 1998.
  50. Tormey, Roland. (2006). Social and Political Education in Senior Cycle: A Background Paper, University of Limerick.

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار