خاورمیانه و ایران در سپهر مقایسهکارکرد چندجانبه گرایی ناتو و پیمان شانگهای

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

چندجانبه گرایی و فرایندهای تصمیم گیری دسته جمعی در سازما نهای بی نالمللی و منطقه ای از جمله راهکارهای مدیریتی است که قدر تهای بزرگ به منظور کسب سهم بیشتر در کنترل منازعات جهانی و منطق های از آنها استفاده می نمایند. پیمان آتلانتیک شمالی )ناتو( و سازمان همکار یهای شانگهای دو سازمان مهم چندجانبه گرایند که درصدد کنترل فرآیندهای خشون تآمیز و واگرا در سطوح منطق های و جهانی هستند. در این چارچوب، ناتو در مقایسه با پیمان همکار یهای شانگهای صور تبندی موف قتری را از کاربرد و کارایی چندجانبه گرایی در قالب فرآیندهای منتهی به اخذ تصمی مگیری جمعی و عمل دسته جمعی به ویژه در خاورمیانه از خود به نمایش گذاشته است. در جریان رخدادهای اخیر مردمی و اسلامی خاورمیانه و نیز پرونده هسته ای ایران، ناتو مثالی از اقدام در راستای چندجانبه گرایی دولت محور است. در سازمان شانگهای اما وزن اصلی تعاملات درونی عمدتاً متأثر از روسیه و چین است به طوری که تأثیر چندجانبه گرایی درون نهادی اندکی نسبت به ناتو بر دو روند فوق الذکر بر جای گذاشته است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Middle East and Iran in the Comparison Sphere of Multilateral Function of NATO and Shanghai Treaties

نویسندگان [English]

  • Hossein Pourahmadi
  • Amir Abbassi Khoshkar
چکیده [English]

Multilateralism and decision making collective processes in international and regional organizations are among the management strategies that the great powers utilize to gain greater share of control during global and regional conflicts. The North Atlantic Treaty Organization (NATO) and the Shanghai Cooperation Organization are two important multilateral organizations that sought to control violence and divergent processes at regional and global levels. In this context, NATO in comparison to the Shanghai Cooperation Organization, has presented formation of a more successful and efficient use of multilateralism in the processes leading to collective decision making and action particularly in the Middle East. In the recent popular and Islamic events in the Middle East and Iran’s nuclear case, NATO is an example of a state-driven initiative towards multilateralism. But the main weight of interactions within the Shanghai Cooperation Organization are influenced  mostly by Russia and China and has had a small inter-institution influence of multilateralism in comparison to NATO on the two above-mentioned process

کلیدواژه‌ها [English]

  • NATO
  • The Shanghai Cooperation Organization
  • Multilateral Diplomacy
  • Neoliberal Institutionalism
  • The Middle East
  • Iran’s Nuclear Case